Everton – Crystal Palace 3-2

Mynd: BBC

Í kvöld var komið að síðasta heimaleik Everton á tímabilinu og hann var gegn Crystal Palace. Liðinu mistókst í síðasta heimaleik að slíta sig endanlega frá botnbaráttunni og nú voru góð ráð dýr. Liðið þurfti nauðsynlega sigur til að tryggja veru sína í efstu deild 70. árið í röð og allt annað bauð upp á naglbít og hjartalyf á síðasta degi sem og að þurfa að treysta á önnur lið, sem er aldrei gott. Þetta leit mjög illa út í hálfleik, eftir að hafa lent 0-2 undir en með ótrúlegri frammistöðu í seinni hálfleik náðu þeir að snúa taflinu við og landa þremur stigum í hús. Maður getur ekki lýst því hvað þetta er mikill léttir!

Uppstillingin: Pickford, Mykolenko, Keane, Holgate, Coleman (fyrirliði), Doucouré, Gomes, Iwobi, Gordon, Richarlison, Calvert-Lewin.

Varamenn: Begovic, Godfrey, Kenny, Allan, Davies, van de Beek, Dele Alli, Welch, Gray.

Frábært stemning á pöllunum fyrir leik sem og utan vallar. Ég reyndi að hringja í formanninn okkar á pöllunum rétt fyrir leik og hávaðinn var slíkur á Goodison að við gátum lítið sem ekkert talað saman.

Lítið um færi framan af. Áhorfendur púuðu vel á leikmenn Palace á meðan þeir voru með boltann og fögnuðu vel og innilega þegar Everton vann boltann. Bæði lið að banka á dyrnar án þess að skapa sér almennileg færi þó.

Fyrsta færið aukaspyrna frá Everton rétt utan teigs sem Richarlison setti í ofanverða slá og yfir. En svo kom fyrra reiðarslag þegar Crystal Palace fengu aukaspyrnu langt utan teigs og upp úr því skoruðu þeir með skalla. 0-1 fyrir Crystal Palace.

Á 36. mínútu fór Ayew í ruddalega tæklingu á Gordon út við hliðarlínu. Báðir fætur á lofti en takkarnir ekki á undan en maður hefur alveg séð meira en gult spjald fyrir svona, sem er það sem hann fékk. Það var því skrifað í skýin að Ayew myndi skora annað mark Palace. Dreptu mig ekki. Staðan orðin 0-2.

Eitt færi kom hjá Everton undir lok fyrri hálfleiks þegar Mykolenko sendi fyrir frá vinstri en Richarlison náði ekki almennilegum skalla á mark.

0-2 í hálfleik. Útlitið alls ekki gott og ekkert — ekki neitt — í fyrri hálfleik sem gaf til kynna að þetta myndi breytast nokkuð.

Ekki batnaði sálarástandið á manni heldur þegar Burnley skoruðu úr víti gegn Aston Villa rétt fyrir hálfleik. Allt að ganga á afturfótunum hjá okkar mönnum og helstu andstæðingarnir komnir yfir! Lampard brást við með því að skipta Deli Alli inn á í hálfleik fyrir Gomes.

Þegar allt virtist ómögulegt steig upp ólíkleg hetja í stöðunni 0-2 á 54. mínútu. Aukaspyrna kom utan af velli sem Holgate lagði fyrir Keane með skalla og Keane afgreiddi boltann snyrtilega í hliðarnetið, með utanfótar snuddu, innan teigs en af nokkuð löngu færi og hvaða striker sem er hefði verið stoltur af því marki.

Staðan allt í einu orðin 1-2 og aftur leikur í gangi, eftir mikla lágdeyðu! Smá vonarglæta!

Gray kom svo inn á fyrir Gordon á 60. mínútu en ekki laust við að maður væri nokkuð vel ósáttur við að sjá Gordon fara af velli! Helsti baráttumaður liðsins undanfarna mánuði.

Everton fékk hálffæri í kjölfarið — en Palace menn fengu ennþá betra færi en sem betur fer sá Pickford við þeim og varði glæsilega. Gríðarlega mikilvæg varsla og reyndist ákveðinn vendipunktur í leiknum, eins og átti eftir að koma í ljós.

Lítið að gerast þó fram að 76. mínútu þegar Deli Alli reyndi skot sem var blokkerað en boltinn barst til Richarlison sem einhvern veginn skoraði. Ég sá ekki hvernig hann fór að því og missti af endursýningunni í einhverri geðshræringu. Staðan orðin 2-2 og allt brjálað á pöllunum. Ég öskraði svo hátt að ég held að einn krakkinn í salnum á Spot hafi pissað á sig, honum brá svo mikið! 🙂 Enda var mjög mikilvægt að tapa ekki þessum leik, því stigið opnaði á að jafntefli myndi nægja gegn Arsenal til að loka þessu tímabili með bros á vör.

En ótrúlegt en satt þá reyndist það ekki einu sinni nauðsynlegt því Everton náði að komast yfir með geggjuðum skalla frá Calvert-Lewin eftir aukaspyrnu langt utan af velli. Markið eiginlega alveg eins og fyrsta mark Palace. Kannski pínulítið ljóðrænt! 🙂

Allt brjálað í kjölfarið innan sem utan vallar. Áhorfendur bæði flykktust inn á völlinn og tendruðu blysin. Maður hefur ekki séð svona fagnaðarlæti síðan legend-ið Tony Hibbert skoraði sitt fyrsta mark fyrir félagið… úr aukaspyrnu… í æfingaleik! „When Tony Hibbert scores, we riot!“

Sjö mínútum bætt við, þrátt fyrir að Alex Ferguson væri hvergi nálægt og það held ég hafi verið einar lengstu 7 mínútur lífs míns, en eins og Nóbelsskáldið sagði: „Þegar öllu er á botninn hvolft þá fer allt einhvernveginn, þótt margur efist um það á tímabili“. Og þessi umferð fór vissulega á besta veg, þrátt fyrir að við höfum efast um það nánast allt tímabilið.

Ég reyndi að hringja í formanninn á pöllunum strax eftir leik en það var ekkert hægt að tala saman. Þannig að við sögðum ekki neitt — hlustuðum bara báðir á geggja stuðningsmenn Everton að syngja úr sér lungun á pöllunum! Þvílíkt adrenalínskot! 

En að alvörunni aftur. Ég get ekki lýst því hvað það hefur verið erfitt að horfa ofan í hyldýpið í þetta langan tíma og ímynda sér hvað hefði getað gerst ef við hefðum horft upp á fall í lok tímabils. Ég sá fyrir mér að það hefði þurft að selja bestu leikmenn liðsins og reyna að byggja allt upp á nýtt úr Championship sem hefði þýtt ennþá þrengri fjárhagsramma. En sem betur fer þýða þessi þrjú stig að Everton slítur sig endanlega frá botnbaráttunni (loksins!) og Lampard getur hafið uppbyggingu sína á liðinu af alvöru án þess að þurfa að hafa áhyggjur af falldraugnum. Ég hlakka til að sjá hvað næsta tímabil ber í skauti sér og spyr: voru ekki Leicester næstum því fallnir árið áður en þeir unnu Úrvalsdeildina? 😉 Áfram Everton! 

Einkunnir Sky Sports: Pickford (6), Mykolenko (6), Coleman (6), Keane (7), Holgate (6), Iwobi (6), Gomes (4), Doucoure (6), Gordon (6), Richarlison (7), Calvert-Lewin (7). Varamenn: Gray (7), Alli (8).

Maður leiksins: Deli Alli — sem ég verð reyndar að viðurkenna að kemur mér pínu á óvart, en skiptir engu — það eru stigin þrjú sem skipta öllu máli.